Przymiarki do Savage Wiedźmina

Cześć!

Chciałbym zagrać w uniwersum Wiedźmina, ale na Savage Worlds. Kampania miałaby być dość specyficzna. Już tłumaczę.

Fantastki czytam niewiele – nie żebym był wrogiem gatunku, ale zawsze mam w kolejce czekające rzeczy, które lubię bardziej. Ale są wyjątki od tej reguły – cykle, które polubiłem dawno temu i które wpływają na mnie do dziś – jeśli pamiętasz co było na topie pod koniec XX wieku, to będziesz wiedział o czym mówię. I – jako, że to notka o Savage Wiedźminie – nietrudno zgadnąć od którego cyklu zaczął się pomysł na kampanię, o której od dłuższego czasu wiele myślę.

Tak! Od Czarnej Kompanii. Skąd wiedziałeś? Dlatego, że okładka pierwszego tomu jest tuż obok?

Dla tych, co nie znają zagadnienia – Czarna Kompania był to cykl o oddziale fantaziakowych najemników – Glen Cook umiejętnie połączył prozę żołnierskiego życia z funkcjonowaniem magii i stworzył niezwykle barwną opowieść. Czarna Kompania była grupą wyrzutków, bardzo lojalnych wobec siebie, która miała wiele cech zakonu rycerskiego – jej żołnierze nazywali się braćmi, miała własne wielowiekowe tradycje, własne kroniki (odczytywanie których traktowane było niemal jak nabożeństwo) – ogólnie bajer. Dla wrogów jednak byli straszni – Czarna Kompania, jeśli tylko było to możliwe, nie grała fair.

Marietta Bernhardt - kapitan najemników.

Postanowiłem zrobić taką kampanię, tylko osadzić ją w innym uniwersum. Takim, żeby była zarówno magia, jak i pot, brud i łzy (a nie magiczne wróżki na pegazach) Padło na Warhammera na Savage Worlds (bo lubię). Młotek jest na to, co prawda, zbyt renesansowy – ja chciałem czegoś bliższego jesieni średniowiecza (bo Huizinga fajny) – uznałem jednak, że jeśli osadzę akcję w Księstwach Granicznych to jakoś to obleci – oni mogą być zacofani technologicznie, prawda? Wymyśliłem zręby fabuły (główne siły, NPCów, strukturę kompanii, sytuację startową i tak dalej), znalazłem dziesięć wiader map, obrazków i takich tam. Chociaż pani kapitan szukałem ze sto lat, dopiero po napisaniu tej notki Beamhit wrzucił takie cudeńko, jak widzisz po prawej. Ogólnie ciężko o obrazki żołnierek, bo biegają z cyckiem na wierzchu. A ja chciałem takiego bardziej rzeczywistego wizerunku. W końcu to głównodowodząca mojej kompanii.

Cały czas jednak nie leżał mi ten młotek – z jego systemem kolegiów magii, hordami zielonoskórych, bronią palną, chaosem, Sigmarytami – po prostu czułbym się kiepsko odzierając WFRP z jego najlepszych elementów. A nie chciałem z nich korzystać, bo zdominowałyby elementy żołnierskie.

Rozwiązanie nadeszło z zaskakującej strony.

W sklepach pojawił się Wiedźmin 3. Ja – dawno temu - pograłem trochę w jedynkę. Była intrygująca fabularnie, ale odradzajace się potwory na bagnach doprowadziły mnie do szału. Wiedźmin 3… wyglądał spoko, ale mój komputer zaprotestował (Windows XP not good anymore! I dokup ramu! I kup kartę graficzną lepszą jakoś!). Ale w zawiązku z premierą Wiedźmina 3 doszło do wyprzedaży Wiedźmina 2. Kupiłem i wsiąkłem.

Ale ta gra jest fajna! Kurcze, po raz pierwszy od wielu lat wczułem się w fabułę – wierz mi, to nie zdarza się u mnie zbyt często. Zwykle ciężko mi wkręcić się w historię cRPGa – no nie mogę się wczuć w Divinity, czy Dragon Age, czy Skyrima – choć grało mi się fajnie, to główne konflikty po prostu mnie nie ruszały. A z Wiedźminem 2 mi się udało – może to dlatego, że większość wyborów w grze była trudna – no nie było dobrych – zawsze wybierało się mniej przekichaną opcję. Fajnie.

No i po drodze stwierdziłem, że tak właśnie chciałem przedstawić świat w mojej kampanii. Chciałem właśnie tyle fantaziaka (czyli chwilami sporo, a chwilami niewiele) i takich realiów. Jeszcze na dodatek doprowadziłem do rozbicia dzielnicowego Temerii – czyli stworzyłem już środowisko dla mojej kampanii. Bajer.

Zresztą – pamiętałem, że i w sadze pojawiali się kondotierzy – Słodka Trzpiotka, Pangratt – z pewnością brali udział w bitwie pod Brenną. A zatem to ma sens.

Ale, i tu wyszła lipa, jak tego cholernego wiedźmina przenieść na jakąś znaną mi mechanikę? Ściągnąłem podstawkę do Wiedźmina: Gry Wyobraźni z półeczki. Zacząłem czytać. Prowadzałem W:GW dawno temu i pamiętam, że bawiłem się przy niej nieźle. Ale teraz widzę, że potrzebuję czegoś nowego. No cóż – lata zrobiły swoje, dziś od gry wymagam czego innego. Księga bajarza budzi też trochę moich oporów (ale mniej niż sądziłem, z wieloma rzeczami dalej mogę się zgodzić). Musiał jak zwykle w formie. Kolorowa wkładka śmieszna – chociaż (uwaga! pogląd niepopularny! achtung!) – uważam, że Zamachowski był świetnym Jaskrem, a Żebrowski był świetnym Geraltem.

Czyli konwersja.

Konwersja, ale na co? Fate jest zbyt bohaterskie na grim and gritty żołnierkę… w zasadzie model z Savage Worlds dałby radę. Zresztą… jeszcze w wersji z Księstwami Granicznymi miało to być na Savage Worlds. Nie wiem, czy na niebezpiecznych obrażeniach, bo jednak nie chcę, by bohaterowie wyginęli na drugiej sesji.

Uzmysłowiłem sobie jednakże dwie rzeczy – dobrą i złą.

Dobra jest taka, że elementów wymagających przeróbki jest niewiele.

Zła to taka, że te co są, to ciężko ugryźć.

Zacząłem dokładniej sprawdzać W:GW i sprawdzać, czym konkretnie muszę się zająć. Jakie elementy świata wymagają uwzględnienia w mechanice. Postanowiłem też przeczytać raz jeszcze całą Sagę (który to już raz?) – jak tylko skończę Cienką Czerwoną Linię, którą obecnie magluję 

edit: w zasadzie od napisania do opublikowania notki zdążyłem już skończyć tą Ciekną, czerwoną linię - jest świetna - i teraz pochylam się nad Sagą (bo lubię herbatę).

I już pierwsze przemyślenia mam.

1. Rasy.

W: GW proponuje następujące rasy – ludzi, elfy, krasnoludy, niziołki, gnomy i wiedźminów.

I tu pierwsza zagwozdka.

Ludzi zostawiłbym bez zmian. Elfy i kraśki – też nie nastręczą większych problemów. Pytanie tylko – czy chcę grywalnych niziołków i gnomów. O Niziołkach pamiętam, że świetnie rzucają ostrymi przedmiotami – kurcze, może ktoś chciałby zagrać takim konusem-nożownikiem. O gnomach u Sapka pamiętam to, że mają długie nosy i robią dobre miecze. Do przemyślenia.

Ale – i to pytanie najważniejsze – czy traktować wiedźminów jako osobną rasę? Uznałem, że nie. I tu przechodzimy do pytania następnego. Najtrudniejszego.

2. Wiedźmini!

Kurcze, nawet nie planowałem ich obecności w mojej kampanii, ale to jakby rozpisać konwersję Hobbita bez hobbitów.

Ale wiedźmini to problem. Z jednej strony – to cholernie silni ludzie, z całą pewnością wyrastający ponad przeciętność - z drugie strony jednak Savage Worlds jest mechaniką równych szans. Wiecie – balans – sralans. Może i sobie jesteś wiedźminem, ale punkty postaci muszą się zgadzać!

Możemy przyjąć, że wiedźmini z sagi i gier (Geralt, Coen, Lambert, Letho i jego dwa sidekicki) to nie są zwykli bohaterowie, a postacie mające za sobą dziesięciolecia trzaskania PD. A w przypadku Letho również przyjęte duże ilości trenbolonu, testosteronu i syntholu. Mam nadzieję, że brał coś na osłonę wątroby i po cyklach robił odbloki. No bo na samym białku, BCAA i kreatynie nie zrobisz metra w bicepsie.

Czyli – bohaterowie mogliby wcielić się w początkującego wiedźmina. Kogoś takiego jak Leo z Wiedźmina 1. Samo wiedźmiństwo byłoby przewagą (wymagałoby niezłej walki, solidnej krzepy i zwinności, co najmniej przeciętnych kwalifikacji intelektualnych i wiedzy o potworach) i dawałoby dostęp do jednego znaku, wiedźmińskiego, kilku punktów mocy, amuletu oraz srebrnego miecza (na potwory). W pakiecie są też minusy do charyzmy, bo jednak odmieniec  - i to, że nie dostajesz startowych pieniędzy tylko set: lekka zbroja, amulet, dwa miecze i trochę drobniaków na start.

Oczywiście – taki wiedźmin potem miałby dostęp do jakichś fajnych wiedźmińskich przewag i pozostałych znaków. Ale to już za PD.

I teraz kolejny paskudny myk – cholerna mutacja. Jak ją zrobić, tego nie wiem. To, że wiedźmini wyglądają przez nią nienajlepiej już zawarliśmy w minusiku do charyzmy. Ale one często jeszcze coś dają (np. widzenie w ciemności)… chociaż chyba na to plunę. Tzn. mutacja sama w sobie nie daje nic poza dziwnym wyglądem, a jeśli ma dawać coś więcej, to kup do tego odpowiednią przewagę.

A właśnie – znaki.

- Aard to chyba Stun, ale wycelowany w jedną osobę (za przewagi obszarówka). To obalenie przeciwnika będzie spowodowane szokiem (albo inaczej - szok przy sukcesie, szok i obalenie przy przebiciu).

- Quen to Pancerz albo odbicie – ale tylko na obrażenia fizyczne

- Igni – kurcze nie wiem, muszę jeszcze pomyśleć.

- Aksja – jakiś charm, albo coś

- Yrden – akurat proste, oplątanie będzie luz – to będzie bliższe znakowi z gry komputerowej, bo nie sądzę, by ktoś brał znak Yrden w wersji książkowej (jak często blokujesz sarkofagi strzygom?).

- Heliotrop – też pancerz albo odbicie, ale na obrażenia magiczne

- Somne – kurcze, to był taki? Na Wiki piszą, że tak – na szczęście w Fantasy Companionie jest taki czar – slumber. Będzie pasował.

3. Magia.

W: GW daje nam na tacy dostęp do trzech przedstawicieli magicznych profesji. Kapłan, druid i czarodziej – czyli raczej standardowy set.

Przy czym – zabijcie mnie - ale nie pamiętam by kapłani w sadze faktycznie czarowali. Nenneke nie rzucała chyba kjur kritikal łondsów. Tak samo nie pamiętam, by druidzi rzucali magią na prawo i lewo – jasne, kogoś tam palili w wilkinowym koszyku, ale czarów w ich wykonaniu nie pamiętam. Oświećcie mnie, jeśli gadam teraz głupoty.
A nie, wróć - pamiętam czarującego druida - to był Myszowór ze Skellige - tylko w działaniu on nie różnił się niczym od maga, poza dekoracjami. I w Ostanim życzeniu był czarujący kapłan. Możemy zatem przyjąć, że druid to inna odmiana maga - ktoś kto ma taki sam talent magiczny i działa mechanicznie tak samo, tylko ma inny kodeks postępowania, w co innego wierzy innych rzeczy uczyli go w Głównej Szkole Druidów im. Panoramiksa - ale mechanicznie wciąż jest magiem. Zresztą - Visenna też była czarodziejką, a potem druidką. Idąc tym tropem myślenia uznałbym, że kapłani w świecie wiedźmina to ludzie obdarzeni zdolnościami magicznymi, którzy czepią moc z wiary (a przynajmniej w to wierzą). Ale moim zdaniem to pozwala nam zakwalifikować ich do czarodziejów.

Czyli zostają nam czarodzieje.

Byli dość standardowi jak na fantaziaka. Jedyne, co ich wyróżniało to sam sposób czerpania energii magicznej. Czyli pobierania punktów mocy – mówiąc językiem mechaniki. Z tego co pamiętam, to moc czerpali z żywiołów, przy czym ogień był najtrudniejszy do opanowania.

Jak to ugryźć?

Moje wstępne założenia wyglądają następująco – magowie zaczynają ze stosunkowo niewielką ilością, powoli regenerujących się punktów mocy (z 5?) – to energia, z której mogą skorzystać „od ręki. By zaczerpnąć jej więcej muszą poświęcić akcję i wykonać test – to ile zaczerpną i na jak długo (co najmniej na kilka rund, żeby nie musieli co drugą akcję czerpać magii) zależy od doświadczenia, wyniku testu, źródła… tutaj jeszcze nad detalami muszę posiedzieć.

Aha – i ewentualne sprzężenia zwrotne będą występować raczej na etapie czerpania mocy niż czarowania. Sorry, nie zapanowałeś nad energią, taki mamy setting, teraz cierp.

Aha - i jeszcze jedno - przyjmiemy, że druidzi i kapłani działają tak samo, tylko moc czerpią nie z żywiołów a z kosmicznej harmonii i wiary.

Zaklęcia.

Z jednej strony mamy standardowy zestaw zaklęć z podstawki – jest on dla mnie akceptowalny, a wzbogacony o zasady dotyczące (nieładne słowo) trappingów z Savage Worlds Deluxe jest już zupełnie super.

Z drugiej strony – zostawiłbym furtkę dla magii rytualnej. Trochę jak w WFRP 2. W świecie Wiedźmina też są takie zaklęcia wymagające przygotowań, mazania kredą, świec, rekwizytów – jak choćby długodystansowe teleportacje, czy kompresje artefaktowe. Dla nich zostawiłbym furtkę – by MG mógł je sobie wymyślać w miarę potrzeb.

Uroda czarodziejek

Jak chcesz, żeby Twoja czarodziejka była śliczna to tak ją opisz. Jeśli chcesz, by za urodą szły odpowiednie bonusy, to wykup przewagi.

Ludzie - źródła.

Dajcież spokój.

Dla mnie to element fabularny.

4. Alchemia.

Kolejna trudna sprawa.

Teoretycznie jest już gotowe rozwiązanie – Savage Worlds mają reguły na alchemię – w Fantasy Companionie są. I mają się dobrze. Ale tam alchemia działa jak magia – to trochę inny sposób czarowania z zasadami wyglądającymi jak zamykanie zaklęć w butelkach. Nie chcę tego, bo i wiedźmini i magowie musieliby brać po dwie przewagi nadprzyrodzone, co zupełnie mi się nie uśmiecha. I mijać się będzie z celem. I nie da się wykręcić na początku.

Czyli chyba lepiej będzie zrobić umiejętność alchemii i przygotować listę możliwych do uzyskania substancji. To rozwiązanie bardziej czasochłonne i mniej wdzięczne, ale… no niech już będzie. Nic lepszego nie uzyskam.

Zastanawiam się tylko, czy rozpisywać więcej eliksirów wiedźmińskich. W kampanii o najemnikach na nic mi one, ale może dla przyzwoitości…

5. Bestiariusz

Chyba sobie podaruję – tzn. stwory będę sobie rozpisywał na bieżąco, wedle potrzeb. Założenie tylko jest takie, że potwory dostają połowę obrażeń od zwykłej broni, a istoty zwyczajne tylko połowę od srebrnej. I są bestie, których ani zwykłą ani srebrną bronią nie pogonisz.

To takie sugestie. Będę potrzebował czasu, by pozbierać to do kupy, ale sądzę, że mi się uda. Oczywiście – jeszcze kilka rzeczy wymaga przemyślenia. Jeśli i Ty masz jakąś sugestię rozwiązania któregoś z przytoczonych zagadnień albo uważasz, że pominąłem w swych planach coś ważnego, to daj mi znać. Czekam na Twoje opinie.