Zagraj to jeszcze raz Sam I

Czołem.

Tak wiem, słowa te nie padają w Casablance. Mnie zainspirował Seji swoim artykułem ze Spotkań Losowych.

Lubię prowadzić kupne przygody. Wiem, że wielu z Was również. Oczywiście, nie wszystko nadaje się do prowadzenia – czasami już w trakcie lektury widzisz, że to „nie chwyci” – albo nie podoba się Tobie, albo wiesz że nie podejdzie Twoim graczom, albo też autor położył sprawę. To też się zdarza, bo w końcu nikt doskonały nie jest. Czasami różne zawirowania sprawiają, ze tekst do AD&D staje się nagle scenariuszem do Warhammera, albo kolejną część kampanii pisze freelancer, który zupełnie inaczej widzi świat gr niż autorzy dotychczasowych scenariuszy w kampanii i prowadzi linię fabularną zupełnie inaczej niż zakładano pisząc pierwsze tomy. Albo autor przyznaje, że słabo ogarnia realia do których pisze, bo nawet jeśli prowadził już grę do której właśnie coś produkuje, to nie ruszał „tych klimatów”. Zdarza się. Terminy gonią, ludzkość czeka, trzeba coś napisać.

Ja sam zgromadziłem jakąś tam kolekcyjkę przeróżnych scenariuszy. Nie wszystkie prowadziłem. Dziś chciałbym rozpocząć taki mini-cykl, w którym pokrótce będę zajmował się co ciekawszymi tekstami. Zarówno tymi wydanymi osobno, jak i będącymi tylko dodatkiem do przeróżnych suplementów. Zaledwie kilka słów – czy prowadziłem, czemu nie (jeśli nie), jak wyszło. Ewentualnie jakieś uwagi na marginesie. Będzie trochę o starszych grach, trochę o nowszych. Ja lubię „starocie”, zresztą wiele z nich co jakiś czas na aukcjach przeróżnych się pojawia. A sądząc po cenach jakie osiągają, to tęsknota w narodzie jest mocna. Ciekawa spraw,

Na dzień dobry pogadamy o pierwszym Warhammerze. Tak, pojedziemy chronologicznie - od najstarszych materiałów jakie mam. One wciąż żyją w pamięci wielu z nas i fajnie jest czasem spojrzeć wstecz i zobaczyć co nas fascynowało te kilkanaście lat temu.

Spoilery będą. Z góry uprzedzam.

Kontrakt Oldenhallera – czyli przygoda z podstawki pierwszoedycyjnego podręcznika. Prowadziłem wielokrotnie. Wbrew pozorom, to całkiem fajny dungeon crawl – ten loch jest jakąś historią – bohaterowie odkrywają, co się tu ostatnio wydarzyło i co się właśnie dzieje. W lochu jest kilka frakcji, można się bić, można dogadywać, są pościgi, jest jazda wagonikami, różnorodne zagrożenia i boss końcowy, którego można bić, ale nie jest to najrozsądniejsze wyjście. Ciężko położyć Kontrakt Oldenhallera i swoją wprowadzającą funkcję pełni doskonale. Swoją drogą – zostawia też sporo pytań bez odpowiedzi, więc da się go łatwo rozwinąć w coś większego, co też i kiedyś uczyniłem.

Są też bzdurki logiczne – głównie wojna między gangiem Valantinów i tych drugich na S (Schatzenheimerów?). Nie żeby coś, ale te gangi dzieliły to samo „mieszkanie” – dzieliły ich jedne drzwi. To jakby kolesie z sypialni napadli na typów z przedpokoju i zostawili trupy na miejscu, żeby sobie gniły i jeszcze zostawili karteczki, żeby było wiadomo kto napadł.

Liczmistrz – scenariusz z którym zawsze miałem problem. Prowadziłem go trzykrotnie, raz grałem i za każdym razem w sumie wypalał, ale każdorazowo odnosiłem też wrażenie, że jest jakiś taki mało warhammerowy. Historia jest fajna – bohaterowie trafiają do zapomnianej wioski, poznają miejscowych, zaprzyjaźniają się z nimi, stają naprzeciw armii nieumarłych i zawierają parę naprawdę szemranych sojuszy. Logicznie scenariusz jest bez zarzutu – fajnie. Dodatkowym smaczkiem jest to, że aby osiągnąć ostateczny sukces trzeba będzie współpracować z mieszkańcami Frugelhoffen i to, czy ich namówiliśmy do współpracy czy też nie, będzie miało znaczenie dla rozstrzygnięcia bitwy końcowej.

Ale to jest Carl Sargent (autor w sensie że). Kojarzę kilka jego scenariuszy i wszystkie są takie… no nieortodoksyjne. A to wprowadzi sobie nowych bogów Chaosu, a to jakieś rosyjskie bajki dorzuci, albo wymyśli nieśmiertelnego, dobrego licza krasnoluda, który ożywia zombie z miłości. Hej, odmiana jest fajna raz na jakiś czas, ale u niego zawsze coś niekanonicznego się pojawia. W sumie fajna sprawa, ale przez to jego przygody zawsze wydają mi się takie ogólnofantaziakowe. Tutaj i tak jest nieźle – pomijając golema, pakt ze skavenami i zioma z Albionu. Własnie – skaveni. Gdyby nie oni, to pomyślałbym, że gram w scenariusz do jakiegoś typowego fantaziaka.

Ale ogólnie jestem na tak.

Potępieniec – niby kampania. W praktyce zbiór krótkich jednostrzałów złożonych w jakiś ciąg wydarzeń. Scenariusze składające się na Potępieńca są bardzo zróżnicowane – niektóre to tylko krótkie epizodziki (Na drodze), inne są rozbudowane. Potępieńca jako całości nie prowadziłem nigdy. Za to pojedyncze historie owszem, zdarzało się – poprowadziłem chyba każdy ze scenariuszy zawartych w tym podręczniku (poza wspomnianym Na drodze, bo to trochę za mała rzecz na scenariusz - przynajmniej w mojej ocenie) na plus zaliczam „Noc Krwi” (prosta przygoda, ale nastrojowa) i „Nawiedzony Dom” (całkiem miły lochotłuk). Ponadto w Potępieńcu znajdziemy też „Grona Gniewu” (ale nie Steinbecka) – to całkiem spory scenariusz, z takich jak lubię (jest jakaś prawda do odkrycia) – moim zdaniem najmocniejszy kawałek Potępieńca. Jest w nim gadanie, myślenie, nawalanie i presja czasu. Grona Gniewu w skład kampanii nie wchodzą, są bonusem.

Nigdy za to nie rozumiałem dlaczego „Ciężka noc w gospodzie pod trzema piórami” jest postrzegana jako tak niesamowity scenariusz. Moim zdaniem jest bardzo niewygodna do prowadzenia, a i wypada zupełnie blado.

Zamek Drachenfels – nie jestem przekonany.

Już tłumaczę – uwielbiam dungeon crawle – ale Zamek Drachenfels łamie główne zasady konstruowania tychże. Dostajemy wielką twierdzę do spenetrowania i garść powodów, dla których można tam wysłać graczy (powody są raczej banalne „Ktoś was wynajmuje”). Jednak właśnie to zamek jest sercem scenariusza. Co mi zatem w nim nie leży? Każdy pokój jest od czapy. Zupełna losowość – każda komnata to co innego, przez co nie tworzą fajnej, spójnej całości. W zamku nie ma frakcji (okej, jest opcjonalna ekipa orków, którzy nijak nie pasują), nie ma fajnych zagadek, nie ma historii (ja to lubię zwiedzając ruiny zadawać sobie pytanie „co to zaszło”), interaktywnych NPCów poznamy ze trzech - jest tylko zasada, że każda kolejna komnata ma być bardziej porąbana niż poprzednia. Niektóre komnaty są nawet fajne – pełna zgoda, ale jako całość zamek się nie sprawdza.

No i arcymistrzostwo – komnata w której jest ciemno i nie ma podłogi (bo jest bezdenna otchłań) – kto tam wejdzie, ten umarł. Proszę odpisać punkt przeznaczenia. Tak po prostu.

Prowadziłem (a jakże! Nawet dwukrotnie!), ale teraz uznałbym zamek Drasia za stratę czasu.

Księga Wiedzy Tajemnej- To tak naprawdę zbiór przeróżnych artykułów, ale między nimi znaleźć można też trzy krótkie scenariusze. Braci Krwi (czy jakoś tak), Czas Wilka i Z niewielką pomocą moich przyjaciół.

Bracia krwi to prosta naparzankach – wchodzisz do jaskini, gdzie mieszka banda chaotystów i ich bijesz po buziach. Jeśli masz niezbyt mocną drużynę, to raczej oni będą bić Ciebie. Raczej słabizna.

Czas wilka – to proste śledztwo, na dodatek niezbyt logiczne, ale – co ciekawe – nikt z moich graczy nigdy nie połapał się, że historia podszyta jest bzdurą. Kończy się nocną bijatyką. W zasadzie scenariusz taki sobie, ale prowadziłem go kilka razy (dobry, jak mistrzujesz „z łapanki”, bo prosty i fajna naparzanka jest na końcu) i jakoś działał.

Z niewielką pomocą moich przyjaciół – fajna historia - scenariusz ten to tak naprawdę próba przeprowadzenia odbicia zakładników w Warhammerze – przygoda polega na zbieraniu informacji, planowaniu akcji i jej wykonaniu. Dobry, prosty scenariusz.

Mroczny Cień Śmierci – Tutaj dodatek miał trochę inną konstrukcję niż opisywane powyżej – poświęcony był w całości jednemu miejscu – miasteczku Kreutzhofen. Małej, sennej, spokojnej pipidówie, położonej gdzieś w południowo – zachodnim Imperium (bodaj gdzieś w Wissenlandzie). Miasteczko było opisane z dokładnością przekraczającą granice perwersji. Serio. Kto z kim ma romans, kto ubiera się w jakie kolory, kto ma jaki sprzęt pod ręką (swoją drogą nieźle, niby mała pipidówa, a więcej tu magicznych przedmiotów niż w pięciu pierwszych tomach Wewnętrznego Wroga razem wziętych).

Do tego było kilka miniprzygódek i jedna pełnowymiarowa przygoda (Klątwa Reichenbachów).

Miniprzygódki takie sobie – albo zbyt proste, albo całkowicie genericowe. Prowadziłem chyba ze trzy – Zdradę na szlaku Mroźnych Kłów (coś w ten deseń), taki scenariusz o grobowcu arabskiego kapłana i jeszcze jeden, o jakimś tam szkielecie dawnego banity. Teraz na każdy z nich żal byłoby mi czasu, ale na szkolne kółko RPG były jak znalazł.

Klątwa Reichenbachów jest fajniejsza, ale żeby ją prowadzić, to trzebaby lepiej zaznajomić graczy z samym Kreutzhofen, które jakoś nadmiernie ciekawe nie było. Chociaż i tu nie uniknięto błędów. Historia jest całkiem fajna – paru koleżków zawiązuje spisek mający na celu wystraszenie mieszkańców i wykupieniu ziemi za bezcen. Spoko. Jednakże scenariusz za bardzo skupia się na akcjach licznych BNów (nic dziwnego, pół podręcznika ich wprowadzał i opisywał), a za mało na potencjalnym udziale graczy. Klątwa Reichenbachów nie jest zła, ale jakąś rewelacyjną, to też bym jej nie nazwał.

Tytuł dodatku jest z dupy – miasteczko jest senne i spokojne jak Shire w młodości Bagginsa. Straży miejskiej nie ma, bo nie była potrzebna, potworów nie ma, garnizonu nie ma, tutaj są takie scenariusze jak odnalezienie skradzionego puddingu, czy odnajdywanie krów barona. A na okładce horda Chaosu i srogi tytuł „Mroczny Cień Śmierci”. Jeśli to miał być żart, to jest kapitalny. Jeśli nie, to nawet śmieszniej.

Władca Zimy – Feliks W. Kres RPG. Spoko, czytało się Północną Granicę – więc takie klimaty w WFRP też przełknę (chociaż te bufiaste rękawy, berety i półpancerze z wizji GW to ja wprost uwielbiam).

Nie podjąłem się prowadzenia Władcy Zimy – kampanija jest raczej opowiadana niż grana. Składa się z czterech scenariuszy - przy czym zarówno Buran jak Cwał to w dużej mierze monologi MG oparte niemal całkowicie na „robieniu klimatu”. W pogoni za ogniem też zbyt wiele narzuca, ale przynajmniej jest tu jakiś wpływ bohaterów na sesję. Za to Nordvorposten to zupełnie klasyczne, fajne śledztwo w klimatach wojskowych. Trochę kojarzy mi się z Kirstem (tylko zdrajcą nie okazuje się oficer Wehrmachtu, który utracił wiarę w wodza i tysiącletnią Rzeszę). I to ostatnie polecam.

Ogólnie mało tu elementów wybitnie warhammerowych, a wręcz niektóre elementy świata gry są jawnie i na moich oczach dymane.

Chociaż wcale nie wykluczam, że jest grupa graczy, którzy Władców Zimy będą kochać, jednak wiem, że ani nie jestem takim graczem, ani takich nie mam.

BTW – mamy motyw opieki nad dzieckiem obdarzonym wielką mocą. O którym to motywie szerzej rozpiszę się przy Dying of the Light akapit poniżej.

The dying of light – to była pierwszoedycyjna kampania z Marienburgiem, zaćmieniem księżyca i strasznym demonem (nawet dwoma). Demony są fajne, Marienburg jest fajny, zaćmienia księżyca też mogą być całkiem spoko, zwłaszcza jeśli wiąże się z nimi jakaś przepowiednia o demonie (jak tutaj właśnie). Co do kampanii uczucia jednak mam mieszane. Klika pierwszych scenariuszy jest kapitalnych – mglista i skalista Jałowa Kraina, zapadłe wioski, samotne gospody, potwory, tajemnica, upiory – no jest naprawdę klawo. Po raz pierwszy w znanym mi oficjalnym dodatku ktoś przedstawił fimiry i fabularnie dają radę – są naprawdę srogie. Naprawdę – biegam po Starym Świecie tyle lat, nigdy nie spotkałem fimira, ani też go nie wprowadziłem. A tutaj są tak zrobione, że żałuję iż nie poświęciłem im należnej uwagi wcześniej. Potem pojawia się też mutant – łowca czarownic Malala – no kurcze, rewelka, pomysł który chodził za mną długo. Naprawdę jest kapitalnie.

Ale potem zaczyna wyłazić lipa. Jaki jest Wasz najbardziej znienawidzony motyw w RPG? Moim jest opieka nad dziećmi. Jeszcze na dodatek rozkapryszonymi i obdarzonymi wielką mocą. I związanymi z demonem (we Władcach Zimy też taka była).

Problem jest taki, że drugie pół kampanii to opieka nad dzieckiem w sytuacji, gdy wpływ nadchodzącego zaćmienia (ponoć silnie magiczne zjawisko) mocno wypacza rzeczywistość. Zaczynają dziać się rzeczy „od czapy”, rzeczywistość przeplata się z bujdą, a Ty na karku masz jeszcze nieśmiertelne, nadludzko potężne dziecko.

No bez jaj.

Ja bym zrobił tak, że skróciłbym drugie pół kampanii (wywalił scenariusz o aktorach i być może o przytułku dla mutantów), a rolę dziecka zupełnie zmarginalizował. Wtedy byłoby fajnie. Miało być zarąbiście. Ba! Nawet było przez kilka chwil. A potem wszystko diabli wzięli.

Okej, koniec na tą cześć. W następnym odcinku zajmiemy się Wewnętrznym Wrogiem.